Πλαστικές τσάντες

Η αλήθεια είναι ότι οι πλαστικές τσάντες είναι μια παγκόσμια περιβαλλοντική καταστροφή. Η δεύτερη αλήθεια είναι, ότι χώρες σε όλο τον κόσμο αποβάλλουν επιτυχώς τις πλαστικές τσάντες από τον «καταναλωτικό πολιτισμό» τους. Οι πλαστικές τσάντες είναι πολύ χειρότερες από ότι θα μπορούσαμε ποτέ να έχουμε φανταστεί. Είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι έφτασαν στο κοινό μόλις 25 χρόνια πριν Προς το παρόν, οι πλαστικές τσάντες που χρησιμοποιούνται σε ετήσια βάση, παγκοσμίως, φτάνουν μεταξύ 500 δισεκατομμυρίων και 1 τρισεκατομμυρίου, σύμφωνα με τον Vincent Cobb, ιδρυτή του reusablebags.com Το πρόβλημα είναι τόσο μεγάλο, που το Μπανγκλαντές, μια από τις φτωχότερες χώρες στον πλανήτη, έχει απαγορεύσει την κατασκευή και τη διανομή τους. Ανακάλυψαν ότι οι υπόνομοί είχαν μπλοκαριστεί από τα εκατομμύρια των πλαστικών τσαντών που συνέβαλαν στην τεράστια ερήμωση που προκλήθηκε από τις πρόσφατες πλημμύρες. Στη Νότια Αφρική -κάποτε μια από τις ομορφότερες χώρες στη γη - οι πλαστικές τσάντες αναφέρονται ως " εθνικό φυτό». Υπάρχουν δύο επιπλέοντα νησιά πλαστικών τσαντών στο Ειρηνικό Ωκεανό, το καθένα με μέγεθος όσο περίπου το Τέξας. Η Ιρλανδία καταπονήθηκε τόσο πολύ από την απειλή των πλαστικών τσαντών, που το 2002, επέβαλλε ένα πρόστιμο ύψους 20 σέντ για τις πλαστικές τσάντες. Μέσα σε 3 χρόνια οι Ιρλανδοί άλλαξαν τις συνήθειές τους και ελάτωσσαν την χρήση πλαστικής τσάντας κατά 90%. Το πρόβλημα με τις πλαστικές τσάντες είναι ότι το υλικό δεν είναι βιοδιασπάσιμο. Είναι είναι φωτο-διασπάσιμο, το οποίο σημαίνει ότι χωρίζει απλά στα μικρότερα και μικρότερα μέρη του ίδιου υλικού. Λόγω της μοριακής δομής τους, οι πλαστικές τσάντες που γίνονται από τα παράγωγα πετρελαίου δεν μπορούν να αφομοιωθούν στην επιφάνεια της γής, όπως γίνεται από τα παράγωγαγίνονται από φυσικών υλικών. Στην πραγματικότητα, αυτό δεν είναι απολύτως αληθινό. Κάθε είδος, από το πλαγκτόν έως και την φάλαινα, μπερδεύει τα πλαστικά μόρια με τα τρόφιμα, και τα τρώει. Είναι πια μέρος της τροφικής αλυσίδας. Αυτό σημαίνει ότι όταν τρώμε θαλασσινά, διατρέχουμε τον κίνδυνο του να χωνεύουμε φωτο-διασπασμένο πλαστικό. Και σαν να μην έφτανε αυτός, το πλαστικό στον ωκεανό, έχει βρεθεί – σύμφωνα με μία έρευνα το 2001 στην Ιαπωνία, να έλκει PCB σε τεράστιες ποσότητες. Έτσι επίσης καταναλώνουμε και PCB. Οι παραλίες, ακόμα και στα πιο απομακρυσμένα μέρη της γης, έχει διαπιστωθεί ότι έχουν μετρήσιμες πλεόν ποσότητες πλαστικών μορίων στην άμμο. Οι θαλάσσιες χελώνες, τρώνε το πλαστικό και πεθαίνουν. Τα θαλασσοπούλια πνίγονται από τις πλαστικές τσάντες. Σαν εναλλακτική λύση, οι προσπάθειες αντιμετώπισης των συνεπειών, από την χρήση πλαστικής τσάντας, θα είναι κατά πολύ ακριβότερες από οποιαδήποτε προσπάθεια ριζικού περιορισμού της χρήσης τους. Αυτό που χρειάζεται άμεσα, είναι η προσπάθεια ριζικής αλλαγής της νοοτροπίας του Έλληνα καταναλωτή. Για να γίνει όμως αυτό, θα πρέπει επιτέλους η πολιτεία, οι οικολογικές οργανώσεις αλλά και οι ίδιες οι επιχειρήσεις που χρησιμοποιούν τις πλαστικές τσάντες, να συνειδητοποιήσουν ότι πρέπει αυτοί να εμφυσήσουν την αλλαγή. Και φυσικά το κόστος δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση να μετακυληθεί στον ήδη πιεσμένο Έλληνα καταναλωτή. Τα υπερκέρδη των μεγάλων αλυσίδων, δείχνουν σαφώς το ποιος θα πρέπει να αναλάβει αυτό το βάρος. Λύσεις υπάρχουν πολλές. Εκπτωτικά κουπόνια για την αγορά βιοδιασπάσιμων τσαντών, προσφορές για την χρήση τους και μύρια όσα άλλα. Το θέμα είναι να υπάρχει η θέληση.