Πρώτα ανέβηκαν τα νερά...και μετά ήρθε ο Θάνατος...

ΠΡΩΤΑ ΑΝΕΒΗΚΑΝ ΤΑ ΝΕΡΑ....

.....ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΗΡΘΕ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ....

Πως συνδέεται άραγε η Εθνική Ασφάλεια με την Κλιματική Κατάρρευση?

Από το λιώσιμο των Παγετώνων οι χειρότερες εκτιμήσεις προβλέπουν δεκάδες μέτρα άνοδο των θαλάσσιων υδάτων ενώ οι συντηρητικότερες 3 mm ετησίως.

Κάποια "Μέσα Μοντέλα" όμως διαβλέπουν «θεαματικά απρόβλεπτες» κλιματικές "εξελίξεις", θεωρώντας πιθανή μια "επικίνδυνη" άνοδο των υδάτων στα επόμενα δέκα χρόνια.

Σε αυτή τη λογική, η «Μετριοπαθής» IPCC (Διακυβερνητική Επιστημονική Επιτροπή του ΟΗΕ για το Κλίμα), διέγνωσε (Μπαλί Ιανουάριος 2008):

"έχουμε το πολύ δέκα χρόνια στη διάθεσή μας για να λάβουμε τα απαραίτητα μέτρα που θα ανακόψουν (κι επ' ουδενί θα παύσουν) την επικίνδυνη κλιματική εξέλιξη…»

«Τι προκαλεί άραγε στον κοινωνικό ιστό μιας πόλης μια επίθεση υδάτων»?

«…Ινδονησία, Τσουνάμι, 2004…»,

Πλέον από σαφής η εικόνα.

Όσο και των πλημμυρών που κατακλύζουν με ασυνήθιστη δριμύτητα τον πλανήτη τα 15 τελευταία χρόνια.

Κοινό τους στοιχείο ο απόλυτος όλεθρος και η ανημπόρια αποτελεσματικής ανθρώπινης αντίδρασης στην μανία της φύσης.

Μα και η «Παροδικότητα».

Έρχονται, καταστρέφουν και αποσύρονται.

Ενώ, ανεβαίνοντας τα θαλάσσια ύδατα, η καταστροφή και ο θάνατος δεν έχουν επιστροφή. Παραμένουν βαλτωμένα, στάσιμα, εστία μολύνσεως.

«Η Ελλάδα είναι μια κατεξοχήν θαλάσσια χώρα».

Σαφής ήταν πρόσφατα επί τούτου και ο Επίτροπος περιβάλλοντος Στ. Δήμας, «δείχνοντας» προς την Παγκόσμια Άνοδο των Υδάτων.

Η νεοεκλεγμένη δε Ισπανική κυβέρνηση, παίρνοντας σοβαρά τον κίνδυνο, ως πρώτο της έργο επέλεξε την «εκκένωση των παραλίων» από οικιστικές υποδομές.

Εμείς?

Τι θα συμβεί αλήθεια σε μια οποιαδήποτε Ελληνική παραθαλάσσια πόλη όταν ανέβουν τα ύδατα κατά πέντε μέτρα? - όσο είναι δηλαδή, το ύψος μιας ακραίας πλην συνήθους πια «πλημμύρας» ανά τον κόσμο.

Νερό, λάσπη και φερτά υλικά θα καταπνίξουν δρόμους, καλλιέργειες, κατοικίες, επιχειρήσεις, καταστρέφοντας υποδομές, τρόφιμα, πόσιμο νερό, καύσιμα, φάρμακα, ιματισμό, τα πάντα.

Καλοκαίρι γαρ, πολλές χιλιάδες ζωές θα χαθούν.

Κάποιοι θα σωθούν προσφεύγοντας στα ορεινά ή προσωρινά σε οτιδήποτε υψηλότερο των μανιασμένων νερών.

Η πρόσβαση διασωστών θα είναι αδύνατη λόγω αδιάβατων παράκτιων δρόμων αλλά και ελλιπών ανθρώπινων και τεχνικών πόρων – ένεκα εκτεταμένων παρόμοιων καταστροφών ανά τη χώρα.

Οι μικροί δύσβατοι ορεινοί δρόμοι – πνιγμένοι επιπροσθέτως από τα πλήθη «εσωτερικών προσφύγων» - θα καθιστούν αδύνατη μια «ταχεία πρόσβαση» βοήθειας.

Εισαγωγή βοήθειας από το Εξωτερικό θα είναι αδύνατη εφόσον το «φαινόμενο» θα εξελίσσεται ταυτόχρονα ανά την υφήλιο.

Εάν συμβεί νύχτα, τα προβλήματα θα διογκωθούν απερίγραπτα.

Τοπικοί εθελοντές θα διασώσουν κάποιους ακόμη πολίτες, εγκαίρως, προτού μολυνθούν τα νερά αλλά και όσο όλοι θα διατηρούν ακόμη κάποιες δυνάμεις.

Θα υπάρχουν ελάχιστο πόσιμο νερό, τρόφιμα, φάρμακα, ιματισμός, σαπούνι και απολυμαντικά.

Επίσης, ελάχιστος οπλισμός για την ασφάλεια των καταυλισμών από τις ληστρικές επιδρομές που πάντα ξεσπάνε σε ανάλογες περιπτώσεις – και για ένα στοιχειώδες κυνήγι. Το ψάρεμα δυστυχώς θα είναι ανέφικτο.

Την επομένη, πτώματα και λύματα θα έχουν μολύνει θανάσιμα τα λιμνασμένα νερά, εξαιτίας των υψηλών θερμοκρασιών.

Μυρωδιά θανάτου θα πνίγει τα πάντα.

Το εσπευσμένο κάψιμο ή μαζική ταφή νεκρών, ακόμη και άνευ «εξακρίβωσης», θα είναι «υγειονομικός μονόδρομος».

Οι ανύπαρκτες συνθήκες υγιεινής θα μετατρέψουν τους καταυλισμούς σε εστίες μολυσματικών ασθενειών.

Τα έντομα πολλαπλασιαζόμενα υπέρογκα σε αυτό το Βασίλειο θανάτου θα μεταδίδουν ταχύτατα το θανατηφόρο φορτίο τους στους επιζώντες.

Εκ των πραγμάτων θ' ακολουθήσουν οι Πανδημίες.

Πείνα, εξαθλίωση, αρρώστιες, πόνος, δυσωδία, θάνατος θα είναι η καθημερινότητα των διασωθέντων αποδιοργανώνοντάς τους ψυχικά.

Οι συγκρούσεις για ένα κομμάτι ψωμί, οι λεηλασίες και οι φόνοι θα γίνουν καθημερινό φαινόμενο.

Ένα εκτεταμένο Blackout θα οδηγήσει σε κατάρρευση τα Δίκτυα Ηλεκτρισμού, Τηλεπικοινωνιών, Υγείας, Κυκλοφορίας, Κοινωνικής Αρωγής, Αγορών, τα πάντα.

Οι πυρκαγιές αναπόφευκτα θα λάβουν διαστάσεις χειρότερες αυτών του 2007.

Οι Σωστικές Δυνάμεις αντιμετωπίζοντας ταυτόχρονα αμέτρητες φυσικές καταστροφές δεν θα επαρκούν, με αποτέλεσμα να επιδεινώνονται οι ήδη έκτακτες καταστάσεις.

Πολλοί που θα επιλέξουν την φυγή χωρίς προμήθειες μέσα από τα βουνά, δεν θα αντέξουν . Θα πεθάνουν αβοήθητοι.

Όσοι φτάσουν τελικά στην Ενδοχώρα, θα προστεθούν στα εκατομμύρια των υπολοίπων εσωτερικών «παρόμοιων» προσφύγων.

Συνθήκες μαύρης αγοράς θα κυριαρχήσουν.

Η απόλυτη καταστροφή και εξαθλίωση θα γεννήσουν οργή και επιθετικότητα.

Η χώρα αναγκαστικά θα κηρυχτεί σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και πολιορκίας.

Εσπευσμένα και με ελλιπείς Δυνάμεις και Μέσα Ασφαλείας.

Με ότι αυτό σημαίνει για τις Ατομικές Ελευθερίες, τα Μέτρα Τάξης και την Απόδοση Δικαιοσύνης.

Η ακραία αυτή κατάσταση θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικότερα εάν η Πολιτεία είχε προετοιμαστεί κατάλληλα, ανταποκρινόμενη έγκαιρα στα διάφορα «προειδοποιητικά σημάδια».

Κλιματική κατάρρευση, ασύλληπτες αυξήσεις τιμών καυσίμων και τροφίμων, έλλειψη νερού, ακρίβεια, κραχ, συρράξεις, υπερπληθυσμός, μαζική λαθρομετανάστευση, Σύγκρουση Πολιτισμών, εγκληματικότητα θα έχουν δημιουργήσει τέτοιες κοινωνικές εντάσεις που ο πληθυσμός θα ζητεί αποτελεσματικότερη Δημόσια ασφάλεια. Η Πολιτεία όμως, θα έχει κωφεύσει όσο ήταν καιρός.

Μετά την Άνοδο των Υδάτων, η μαζική εξέγερση ανά τη χώρα αναπόφευκτα θα αντιμετωπιστεί με μέτρα «Στρατιωτικού Νόμου και τάξης».

Μια «Κυβέρνηση Υπερεξουσιών» και «Σκληρών μέτρων» θα είναι μονόδρομος. Πιθανότατα με αναστολή ακόμη και της «Εκλογικής Διαδικασίας».

Οι πολίτες από την μια μέρα στην άλλη θα βρεθούν από την ασφάλεια της νοικοκυρεμένης τους ειρηνικής ζωής στην μιζέρια, στο θάνατο ή στη φυλακή.

Το κράτος και οι πολίτες θα «σκληρύνουν» δραματικά. Αιώνες πολιτισμού και δεκαετίες ειρήνης θα λησμονηθούν ακαριαία όπως γίνεται πάντα σε συνθήκες απόλυτης καταστροφής.

Όταν από τη μια στιγμή στην άλλη χάνεται όλη η αίσθηση οικιακής και κοινωνικής γαλήνης του Πολίτη, όταν χάνονται τα παιδιά του, οι γονείς του, ο σύντροφός του, η περιουσία του, το σπίτι του, το βιός του, ο τρόπος ζωής του, ποτέ δεν παραμένει ο ίδιος. Παρά, μετατρέπεται σε καρικατούρα ανθρώπου που αναζητώντας ψυχικά ικανοποιητικές απαντήσεις στα «γιατί», καταλήγει έρμαιο των εξεγερμένων φονικών ενστίκτων του.

Οι πιο αδύναμοι θα γίνουν για μια ακόμη φορά en mass θύματα ενός Δαντικού Καθαρτηρίου, διαμορφώνοντας την «κρίσιμη μάζα» που χρειάζεται ένας πόλεμος για να ξεκινήσει.

Η εκτεταμένη απώλεια εδαφών και περιουσιών, η «συμπύκνωση του πληθυσμού», τα συνακόλουθα δεινά εξαθλίωσης, θα οδηγήσουν αναπόφευκτα στην αναζήτηση «ζωτικού χώρου».

Η Πολιτεία - όπως «για λόγους αυτοσυντήρησης» έκανε από αρχαιοτάτων χρόνων σε φυσικές καταστροφές - θα επιδιώξει να καταλάβει νέα εδάφη, αποφασισμένη από τη μια να αναπληρώσει τους χαμένους Φυσικούς πόρους διαβίωσης του πληθυσμού της και από την άλλη να διασφαλίσει τα σύνορά της με επιθετικό πόλεμο και στρατηγική επέκτασή τους.

Τα ίδια αντίστοιχα θα βιώνουν κι άλλες χώρες.

Η ίδια χώρα θα διεξάγει από την μία επιθετικό και από την άλλη αμυντικό πόλεμο.

Κάπως έτσι θα μοιάζει η Κορύφωση του «πολέμου των κλιματικών αλλαγών».